«Το Λισβόρι! το Λισβόρι δεν ψηφίζει με το ζόρι»
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ -ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΩΙΝΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ-στη στήλη Κοινωνικά 16 Απριλίου 2011
ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗ ΠΑΝΤΑ
Επειδή επί τριάντα χρόνια υπηρέτησα στο Δήμο Πολιχνίτου, σαν διοικητικός υπάλληλος και άλλες τρεις τετραετίες υπήρξα πρώτος σε σταυρούς προτίμησης αιρετός Δημοτικός Σύμβουλος. Και επειδή υπήρξα ο πρώτος Αντιδήμαρχος της πρώτης τετραετίας του Καποδιστριακού Δήμου Πολιχνίτου, φρονώ ότι έχω το δικαίωμα να συγκρίνω τις τρεις περιόδους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που έζησα και να εκφράσω υπεύθυνα τις προσωπικές μου απόψεις.
Καταρχήν, στη μείζονα περιοχή Πολιχνίτου, είχαμε τους μικρούς αυτοδιοικητικούς οργανισμούς, ήτοι το Δήμο Πολιχνίτου και τις Κοινότητες Βρίσας, Λισβορίου, Βασιλικών και Σταυρού. Ο καθένας απ αυτούς τους αυτοδιοικητικούς Οργανισμούς, είχε τα δικά του χαρακτηριστικά που σε γενικές γραμμές οφειλόταν στις εδαφικές διαφορές, αλλά πρωτίστως στην ιδιοσυγκρασία και νοοτροπία των κατοίκων, τις βιοτικές ανάγκες και στις τοπικές συνήθειες του καθενός.
Πέραν, όμως, απ τις φυσιογνωμικές διαφορές των χωριών της περιοχής μας, αλλά και των κατοίκων που απαρτίζουν τον πληθυσμό, όλα τα χωριά υπήρξαν και είναι νοικοκυρεμένα και φιλοπρόοδα. Είναι χωριά που έχουν βγάλει διακεκριμένους επιστήμονες, επιτυχημένους επιχειρηματίες, στρατηγούς, δικηγόρους, μεγαλογιατρούς, καθηγητές Πανεπιστημίου, αρεοπαγίτες, αλλά και τεχνίτες μαστόρους στη στεριά και στη θάλασσα.
Είχε, λοιπόν, το κάθε χωριό απ αυτά, (πέραν του Πολιχνίτου, που ήταν Κεφαλοχώρι), τον Πρόεδρο της Κοινότητάς του, το Γραμματικό του που ήταν και Ληξίαρχος και Ανταποκριτής ΟΓΑ, έναν υπάλληλο που φρόντιζε να τρέχουν οι βρύσες, να ανάβουν οι λάμπες του κοινοτικού φωτισμού, να γίνεται η αποκομιδή των σκουπιδιών, μα αν μη τι άλλο είχε ο κάθε κάτοικος έναν άνθρωπο να πάει να πει τον πόνο του, να κάνει το παράπονό του, αφού και ο λόγος το λέει «τα παράπονά σας στο Δήμαρχο ». Είχε ακόμα τον παπά του το κάθε χωριό, που με τους ψάλτες ή τον ψάλτη, λειτουργούσαν τις εκκλησίες και είχαν ανοιχτές τις πόρτες, για να βρει αναπαμό κάθε ψυχικά κουρασμένος. Τέλος, είχε το μπακάλικο, το χασάπικό του, τα καφενεία του, όπου γινόταν οι τοπικές συναλλαγές, οι συναντήσεις και οι κοινωνικές επαφές των κατοίκων.
Όμως, το κάθε χωριό είχε και το Δημοτικό Σχολείο του, που διέθετε θέσεις εκπαιδευτικών ανάλογα με τον πληθυσμό και προπαντός, ανάλογα με τον αριθμό των μαθητών κάθε σχολείου.
Το δημογραφικό πρόβλημα, που είναι μια κατάρα για το Έθνος μας και που καμία υπεύθυνη Κυβέρνηση δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να το επιλύσει, έγινε αιτία να λιγοστέψουν οι γεννήσεις, να ελαχιστοποιηθεί ο αριθμός των μαθητών, να κλείσει καταρχήν το Σχολείο του Σταυρού, να ακολουθήσει το Σχολείο των Βασιλικών κατά τη διάρκεια του Καποδιστριακού Δήμου και τώρα να έλθει ο περιβόητος «Καλλικράτης», η ταφόπλακα της υπαίθρου, ειδικά της επαρχίας δηλαδή της Ελλάδας, να αποφασίσει το κλείσιμο και του σχολείου του Λισβορίου.
Προτού ξανοίξω στο χαρτί τις σκέψεις μου, για την επαπειλούμενη κατάργηση του σχολείου του Λισβορίου, θα ήθελα να τονίσω πως και ο «Καποδίστριας» και ο «Καλλικράτης», υπήρξαν απρογραμμάτιστες Κυβερνητικές ενέργειες, που πέραν του ότι έπληξαν συναισθηματικά τις μικροκοινότητες των κατοίκων της Επαρχίας, συνέβαλαν στην πιο γρήγορη και επί του ασφαλούς ερήμωση των χωριών μας. Χωρίς την εξασφάλιση οικονομικών πόρων, χωρίς οργανωμένες τεχνικές και οικονομικές υπηρεσίες, αλλά και χωρίς τη δυνατότητα πρόσληψης έστω και ενός οδοκαθαριστή ή ενός διοικητικού υπαλλήλου, που είχε και έχει ανάγκη ένας οργανισμός, η αυτοδιοικητική κατάσταση του τόπου μας (και μιλώ για την Επαρχία), πήγε απ το κακό στο χειρότερο. Τώρα δε, που με τον «Καλλικράτη» ολόκληρο το νησί της Λέσβου, ένα απ τα μεγάλα νησιά της Μεσογείου, το έκαναν έναν Δήμο οι μαστόροι της πολιτικής, γιατί έτσι σ αυτούς συνέφερε, δεν θα αργήσουμε να δούμε πιο τραγικά φαινόμενα και να το περιμένετε να δείτε μεγαλύτερη ερήμωση και ξεπεσμό των χωριών μας, που ανθούσαν, που ήταν ζωντανά, πριν αρχίσουν οι συνενώσεις και πριν να μας έρθει ο «Καποδίστριας».
Αποφάσισε, λοιπόν, το Υπουργείο Παιδείας Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, ασφαλώς ύστερα από εισήγηση των αρμόδιων γραφείων Παιδείας Λέσβου, μεταξύ άλλων, να καταργήσει και το Δημοτικό Σχολείο Λισβορίου και να μεταφέρει απ το νέο σχολικό έτος τα παιδιά του Λισβορίου στο πολυθέσιο σχολείο Πολιχνίτου.
Πέραν του ότι γενικά το κλείσιμο ενός σχολείου, γίνεται αιτία να αδειάσει τελικά όλο το χωριό. Αλλά και η δημιουργία μεγάλων σχολικών μονάδων, ύστερα από συγχωνεύσεις, αναδεικνύει δυσδιάκριτα φαινόμενα, όπως είναι το χάσιμο της προσωπικής επαφής μαθητού εκπαιδευτικού, μαθητική διαρροή, αλλά και επιθετική συμπεριφορά μικρών μαθητών, που ιδίως έχει αναπτυχθεί ήδη σε μεγάλα αστικά κέντρα, θα πρέπει να σταθμίσουν οι υπεύθυνοι της παιδείας λοιπόν, ειδικά στην περίπτωση της κατάργησης του Δημοτικού Σχολείου Λισβορίου, για τους παρακάτω λόγους:
Το Λισβόρι είναι ίσως, τολμώ να γράψω, το πιο ζωντανό χωριό του νησιού μας. Ο αριθμός των οικογενειών που είναι σε παραγωγική ηλικία, είναι αξιοπρόσεκτος. Εργατικοί άνθρωποι και άξιοι νοικοκύρηδες, άντρες και γυναίκες, παλεύουν ολοχρονίς στη στεριά και στη θάλασσα και είναι αυτοί που γεμίζουν τις αγορές της Μυτιλήνης, τον Πολιχνίτο, αλλά και του τελευταίου χωριού της Λέσβου, με σιτάρι, κρεμμύδια, όσπρια, ιδίως ψημένα ρεβίθια, με καρπούζια και πεπόνια, αλλά και με ζωοτροφές, βίκο, άχυρο, τριφύλλια. Όμως και αλιεύματα κάθε είδους βγάζουν στον Κόλπο της Καλλονής και κουβαλούν στην αγορά ιδίως του Πολιχνίτου. Ποιος δεν ξέρει ότι ο γλυκάνισος που αρωματίζει τα ξακουστά Μυτιληνιά και Πλωμαρίτικα ούζα είναι προϊόν μόνο του Λισβορίου; Και ποιος δεν έφαγε το γλυκύτατο σταρένιο ψωμί και τα επίσης υπέροχα σταρένια παξιμάδια του Λισβορίου;
Διατείνονται αυτοί που εισηγούνται την κατάργηση του Σχολείου του Λισβορίου, πως σ ένα πολυθέσιο σχολείο διδάσκονται μαθήματα που δεν μπορούν να γίνουν σε ολιγοθέσια σχολεία και πως τα παιδιά που πηγαίνουν σε σχολεία με πολλούς μαθητές και πολλούς δασκάλους, μαθαίνουν πιο πολλά γράμματα. Προσωπικά επειδή τελείωσα το μονοθέσιο σχολείο της Σκάλας Πολιχνίτου, είμαι σε θέση να τους διαψεύσω. Δεν παίζει ρόλο ο αριθμός διδασκόντων και διδασκομένων στη μάθηση κυρίες και κύριοι εισηγητές της κατάργησης του Δημοτικού Σχολείου Λισβορίου, αλλά το μεράκι του δασκάλου, η όρεξή του και οι γνώσεις του, καθώς επίσης και τα προγράμματά σας, που κάθε μέρα τα αλλάζετε και που απ το κακό τα πηγαίνετε στο χειρότερο. Αυτά όλα συμβάλουν στο αν θα μάθουν ή όχι πολλά γράμματα τα παιδιά. Και θέλω να μην ξεχάσω με την ευκαιρία τούτη, να μνημονεύσω τους δασκάλους, που είχαμε στο μονοθέσιο σχολείο της Σκάλας Πολιχνίτου, τη Βασιλική Παπαδοπούλου, τον Κώστα Μαρτζόπουλο, τον Κώστα Λαμπρινό και το Γιώργο Χατζηπαυλή. Να αγιάσουν εκεί που βρίσκονται, γιατί σε δύσκολες εποχές, εποχές πείνας και ανέχειας, μας έμαθαν πραγματικά γράμματα.
Όμως, μέτρησε κανείς πόσους επιστήμονες, γιατρούς δικηγόρους, δασκάλους, καθηγητές, στρατηγούς, παπάδες και άλλους επιφανείς πολίτες, έβγαλε μέχρι σήμερα το ολιγοθέσιο σχολείο του Λισβορίου; Μέχρι και Δεσπότη έχει βγάλει, το Σεβασμιότατο Νικόδημο Αναγνώστου. Πώς, λοιπόν, σήμερα με ελαφριά τη συνείδηση, έρχονται οι κρατούντες και μόνο στα πλαίσια της οικονομίας που θέλει ο «Καλλικράτης» να επιβάλλει προς χάριν του Δ.Ν.Τ. καταργούν ένα ιστορικό σχολείο, σε ένα ζωντανό χωριό στο σιτοβολώνα της Λέσβου; Στο κάτω κάτω ο Νόμος προβλέπει συναίνεση της Τοπικής Κοινωνίας.
Μήπως δεν βλέπουν πόσο αποφασισμένοι και αντίθετοι με την κατάργηση του σχολείου τους είναι οι κάτοικοι του ωραίου και προοδευτικού χωριού; Μέχρι τώρα είδαν την αντίδραση μέσα σε κόσμια και λογικά πλαίσια των γυναικών, μανάδων του Λισβορίου, που αναδεικνύουν το πρόβλημα με επιχειρήματα ακαταμάχητα. Ας μην συνεχίσουν την τακτική τους, αλλά ας αποφασίσουν να αναγνωρίσουν το λάθος τους να προτείνουν την κατάργηση του Σχολείου Λισβορίου και να αφήσουν το σχολείο αυτό να συνεχίσει τη λειτουργία του, γιατί το αξίζει. Γιατί σε αντίθετη περίπτωση, αν συνεχισθεί ο εμπαιγμός, έλεγε ένας Λισβοριανός, πως θα πάρουν οι άνδρες την υπόθεση στα χέρια τους και με τα τρακτέρ, τις θεριζοαλωνιστικές και τα αγροτικά τους αυτοκίνητα, θα ταράξουν τη ζωή της Μυτιλήνης. Στο κάτω κάτω, ας μην ξεχνάμε όλοι μας, πως κάποτε σε πιο δύσκολα και δίσεκτα χρόνια, είχε ακουσθεί πως «Το Λισβόρι, το Λισβόρι, δεν ψηφίζει με το ζόρι».
Επομένως ας αλλάξουν τακτική οι υπεύθυνοι της Παιδείας και ας συμπεριφερθούν με καλό τρόπο στον κόσμο αυτόν, που θέλει εκ των πραγμάτων ιδιαίτερη μεταχείριση.
Ο υπογράφων πάντως, δηλώνω στους αγαπητούς συνδημότες μου, τώρα πια, Λισβοριανούς, πως με την έναρξη του επόμενου Σχολικού έτους, θα φροντίσω να παρίσταμαι στον αγιασμό και να συμψάλλω μαζί με τον καλό Λευίτη, τον πνευματικό άνθρωπο, τον παπά Γιώργη Αλεντά, που εκτός από παπάς του χωριού, είναι και δάσκαλος στο σχολείο Λισβορίου, αφού έχουν δηλώσει όλοι οι κάτοικοι, ότι στο δικό τους σχολείο, θα παρουσιάσουν τα παιδιά τους και πως σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να επιτρέψουν τη μεταφορά τους στον Πολιχνίτο.
