ΜΕ ΕΠΙΤΥΧΙΑ Η ΓΙΟΡΤΗ ΓΛΥΚΑΝΙΣΟΥ ΣΤΟ ΛΙΣΒΟΡΙ

ΓΙΟΡΤΗ ΓΛΥΚΑΝΙΣΟΥ

Στο λισβορι

ΑΓΡΟΤΟΕΚΠΟλιτιστικοΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ

ΛΙΣΒΟΡΙΟΥ

«Ο ΘΕΟΦΙΛΟΣ»

ΛΙΣΒΟΡΙ 27-7-2012

ΓΙΟΡΤΗ  ΓΛΥΚΑΝΙΣΟΥ 

Με επιτυχία η και η φετινή γιορτή ΓΛΥΚΑΝΙΣΟΥ στο Λισβόρι.

Ασφυκτικά γέμισε από κόσμο η αυλή του Δημοτικού Σχολείου, όπου είδαν την έκθεση φωτογρασφίας τη σχετική με τη Γλυκάνισο, γεύτηκαν τα παραδοσιακά εδέσματα, άκουσαν για το θεσμό αυτό μα και τα προβλήματα του χωριού, πήραν λίγη γλυκάνισο χόρεψαν χαρούμενοι.

Μας τίμησαν με την παρουσία τους ο Δήμαρχος Λέσβου κ. Δημήτρης Βουνάτσος, ο αντιδήμαρχος της περιοχής κ. Γεώργιος Βουνάτσος, ο πρόεδρος του Δημοτικού διαμερίσματος Βασιλικών κ. Μάκης Γαβαλάς και πολλοί δημοτικοί σύμβουλοι. 

Η ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΦΗΜΕΡΙΟ π. ΓΕΩΡΓΙΟ ΑΛΕΝΤΑ

 

Κύριε Δήμαρχε. κ αντιδήμαρχε, κ δημοτικοί σύμβουλοι

Αγαπητοί προσκεκλημένοι μας.

           

Ξεχωριστό γεγονός μας συγκεντρώνει και πάλι απόψε εδώ.

Μπορεί βέβαια να εντάσσεται μέσα στις καλοκαιρινές εκδηλώσεις  που σ’ όλα τα χωριά και τις πόλεις διοργανώνονται κάθε χρόνο, όμως είναι κάτι το διαφορετικό. Είναι κάτι που αφορά αποκλειστικά το χωριό μας. Δεν γίνεται πουθενά αλλού. Είναι μια γιορτή που είναι αποκλειστικά Λισβοριανή.

Τι άλλο θα μπορούσε λοιπόν να κλέψει την παράσταση, παρά η Λισβοριανή Γλυκάνισος; Σε τι άλλο θα μπορούσαμε να στηριχτούμε παρά στο ευλογημένο αυτό φυτό που μόνο η μυρωδιά του σε γεμίζει με κέφι; 

«Μυρουδιά», το λένε εδώ στο χωριό μας. Πράγματι δεν θα μπορούσε να βρεθεί πιο πετυχημένο όνομα Μόνο να περάσεις απ’ τα χωράφια πού ’ναι σπαρμένη, αρκεί για να μεθύσεις. Αδελφώθηκε έτσι με το ούζο μας,  το Μυτιληνιό ούζο, δέθηκε αχώριστα μαζί του κι έρχονται για να σου δώσουν χέρι βοήθειας για να γίνεις… «ευθύς, βασιλιάς, δικτάτορας, Θεός και παντοκράτορας…».

Αγαπητοί μας προσκεκλημένοι, αγαπητοί μας επισκέπτες.

Γιορτή της Γλυκάνισου και εφέτος στο χωριό μας. Γιορτή της «Ρακουμυρουδιάς» στο Λισβόρι. Μαζευτήκαμε απόψε εδώ για να γιορτάσουμε για το φυτό αυτό που από δω ξεκινά και φτάνει, ανταμωμένη με το ούζο της Μυτιλήνης στα πέρατα της γης. Είναι χρέος μας να το κάνουμε και παρόμοια θα πρέπει να γίνονται στα χωριά μας, γιατί έτσι μόνο θα μπορέσουμε να τους δώσουμε μια ανάσα ζωής, να αναστήσουμε την κακόμοιρη ύπαιθρο που αφέθηκε στη μοίρα της, εδώ και χρόνια, απ’ αυτούς που κρατούν τις τύχες μας στα χέρια τους,  να σιγοπεθαίνει.

Αξιότιμοι  προσκεκλημένοι μας.

Είναι λυπηρό μα όμως αληθινό και δεν πρέπει  να φοβόμαστε να το ομολογήσουμε.

Το χωριό μας, το Λισβόρι, όπως βέβαια και όλα τα χωριά,  καθημερινά πεθαίνει. Πότε ο Καποδίστριας, πότε ο Καλλικράτης, τα μνημόνια, οι τροϊκανοί, Μέρκελ και τα σινάφια της, μας καταντήσανε νεκροταφεία.  Πριν 20 χρόνια, ο χώρος αυτός, το σχολείο ετούτο, αριθμούσε 65 παιδιά. Για να μην αναφερθούμε λίγο πιο παλιά που ξεπερνούσαν τα 100 και τα 120. Σήμερα είναι κλειστό!

Σήμερα έχει καταντήσει φάντασμα και θα καταλήξει χάλασμα… Τώρα  τα 40 και πλέον Λισβοριανά παιδιά είναι υποχρεωμένα στις 7,30 το πρωί του παγωμένου χειμώνα να τρέχουν με μισάνοιχτο το μάτι, να προλάβουν το λεωφορείο, αν βέβαια έχει πληρωθεί και αν κάνει το δρομολόγιο, για να μεταφερθούν στον Πολιχνίτο. Άλλα σχολεία με λιγότερα παιδιά παραμένουν ανοιχτά.

Έτσι μας καταντήσανε…

Σήμερα όμως γιορτάζουμε.

Γιορτάζουμε για κάτι που κάνει ξεχωριστό το χωριό μας.

Γιορτάζουμε το δικό μας φυτό,

Γιορτάζουμε τη γλυκάνισο.

Τι είναι λοιπόν η γλυκάνισος;

Ετήσιο καλλιεργούμενο φυτό με καταγωγή από τις ώρες της Ασίας και της Βόρειας Αφρικής. Έχει βλαστό όρθιο ύψους 50-80 εκ. άνθη λευκά ή λευκο-κιτρινωπά και  καρπούς ωοειδείς ή επιμήκεις, έντονα αρωματικούς.

Ήταν γνωστός από την αρχαιότητα, οι δε Αιγύπτιοι τον χρησιμοποιούσαν, μαζί με το κύμινο και τη ματζουράνα, για τη μουμιοποίηση των νεκρών. Από εκείνα τα μακρινά χρόνια άρχισε να χρησιμοποιείται στην ιατρτική αλλά και σε μαγικές πρακτικές. Επίσης, από την αρχαιότατη εποχή χρησιμοποιούσαν το γλυκάνισο για τον αρωματισμό διάφορων γλυκισμάτων και άρτων.

Το κυριότερο συστατικό του αιθέριου ελαίου το οποίο εξάγεται από τα σπέρματα είναι η ανηθόλη. Σήμερα το αιθέριο έλαιο του γλυκάνισου θεωρείται διουριτικό, χωνευτικό, αποχρεμπτικό, σπασμολυτικό, γαλακτογόνο, τονωτικό και ισχυρό αντισφυσητικό. Οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι θεωρούσαν τον γλυκάνισο  αφροδισιακό και πίστευαν ότι διατηρεί τη νεανικότητα και διώχνει τα κακά όνειρα όταν τοποθετηθεί κάτω από το μαξιλάρι τη νύχτα. Επίσης πίστευαν ότι για να είναι άνετο το ταξίδι, εκείνοι που ταξίδευαν σε μεγάλες αποστάσεις έπρεπε να πίνουν ποτά από γλυκάνισο. Ο Ιπποκράτης πίστευε ότι ο γλυκάνισος σταματούσε το φτάρνισμα και το χρησιμοποιούσε για τη δυσοσμία των γεννητικών οργάνων κ.α. Ο Διοσκουρίδης το συνιστούσε ως διουρητικό και εφιδρωτικό αλλά και ως φάρμακο εναντίον των πονοκεφάλων. Ο Πλίνος αναφέρει ότι οι γυναίκες που επρόκειτο να γεννήσουν, όταν μύριζαν γλυκάνισο είχαν εύκολο τοκετό.

Και τώρα γλυκάνισος και ούζο.

Η προέλευση της ονομασίας του ούζου δεν είναι γνωστή με απόλυτη σιγουριά. Εικάζεται ότι η ονομασία προέρχεται από το εξής περιστατικό: Μία εταιρία εξήγαγε το ποτό στη Μασσαλία και στα κιβώτια της εξαγώγιμης παρτίδας αναγραφόταν η φράση "uso Massalia", δηλαδή "προς χρήση στη Μασσαλία". Για κάποιους λόγους η φράση αυτή έγινε συνώνυμη του καλής ποιότητας ούζου, και στη συνέχεια η λέξη "Μασσαλία" έφυγε και έμεινε η λέξη uso=ούζο που στο εξής χαρακτήριζε το ποτό...

Οι απαρχές της ιστορίας του ούζου είναι άγνωστες. Εικάζεται ότι το ποτό παραγόταν σε παρόμοια μορφή από την αρχαιότητα ακόμα. Το σίγουρο πάντως είναι ότι ήδη ήταν γνωστό την περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Κατά την Οθωμανική περίοδο το ούζο ήταν διαδεδομένο στις περιοχές της Μικράς Ασίας, αλλά και σε περιοχές της Μέσης Ανατολής.

Η παραγωγή του ούζου στην Ελλάδα εντάθηκε μετά την ανεξαρτητοποίησή της. Η αφθονία ποιοτικών, τοπικών πρώτων υλών, όπως η μεγάλη ποικιλία αμπελιών, τα αρωματικά φυτά (γλυκάνισο, μάραθο, μαστίχα κ.λπ.) και η δυνατότητα πλέον της πλήρους αξιοποίησης τους, συντέλεσαν στη δημιουργία ενός εκλεκτού αποστάγματος, κυρίως στις περιοχές που αφθονούσαν οι πρώτες ύλες. Σήμερα η Λέσβος φημίζεται για το ποιοτικό ούζο που παράγει και αν βρεθεί κανείς στο νησί αξίζει να δοκιμάσει τις δεκάδες τοπικές ποτοποιίες και το ξεχωριστό προϊόν της κάθε μιας.

Καθαρή αλκόολη από εκλεκτή σταφίδα, φυσικά μυρωδικά της μεσογειακής γης, όπως το γλυκάνισο (Λισβόρι Λέσβου) και πλούσιο σε μέταλλα νερό και πολλή πολλή υπομονή για την απόσταξη είναι η απλή, απλούστατη συνταγή ενός ποιοτικού ούζου.

Όλη η Ελλάδα μοσχοβολά γλυκάνισο.

Είτε στην Αθήνα είστε είτε στην επαρχία δεν θα δυσκολευτείτε να απολαύσετε ένα ουζάκι. Σερβιρισμένο σε καραφάκια και συνοδευμένο από τους παραδοσιακούς "ουζομεζέδες", δηλαδή τις ποικιλίες ορεκτικών, όπως τα ψάρια, τα οστρακοειδή, τα φρέσκα χόρτα και λαχανικά, τις πίτες, τα τοπικά τυριά, το ψωμί, το ούζο σας περιμένει να το απολαύσετε σκέτο, με πάγο ή με νερό, αλλά πάντα με καλή παρέα.

Και δεν είναι βέβαια μόνο αυτή που δικαιούται γιορτής. Γιατί στο Λισβόρι με τον καρπερό του κάμπο είναι κι άλλα πολλά που πρέπει να αναδειχτούν. Είναι το ρεβίθι, είναι το κρεμμύδι, είναι η «μαύρη μυρουδιά», είναι το κύμινο, είναι τόσα και τόσα άλλα. Είναι τι θείο σιτάρι με το πασίγνωστο Λισβοριανό ψωμί.

Βλογημένος τόπος το Λισβόρι. Βλογημένος μα ξεχασμένος απ’ τους εκάστοτε κρατούντας. Ας είναι η σημερινή μέρα μια αρχή, που δεν θα έχει τέλος.

Τελειώνοντας είμαστε υποχρεωμένοι να τονίσουμε την παρουσία ποτοποιών πασίγνωστων στο χωριό μας, που προμηθεύονται από δω τη «ρακουμυρουδιά»,  για να φτιάξουν «του ρακέλ του Μυτιληνιό» και να γεμίσουν με κέφι τον κόσμο όλο. Να βοηθήσουν να παν τα φαρμάκια …κάτω.

Ευχαριστίες στις ποτοποιίες ΑΡΒΑΝΙΤΗ, ΒΑΡΒΑΓΙΑΝΝΗ,  ΕΠΟΜ, ΣΑΜΑΡΑ ΜΑΤΑΡΕΛΛΗ.

Να ευχαριστήσουμε επίσης όλους όσους μας βοήθησαν με οποιοδήποτε τρόπο, είτε με προσφορά ειδών, είτε με προσφορά εργασίας.

 Όλοι τους άκουσαν με όρεξη τις σκέψεις μας και μας βοήθησαν αφάνταστα πολύ.

Μια τελευταία πρόταση. Μια και το τραγούδι λέει: «ούζο όταν πιεις, γίνεσαι ευθύς, βασιλιάς, δικτάτορας θεός και παντοκράτορας, πάρτε το ούζο σαν αντιμνημονιακό ποτό.

Πιέστε να ξεχάσετε. Πιέστε να παν τα φαρμάκια κάτω.

Πίνετε να μας βλέπουν κεφάτους οι οχτροί μας και να σκάνε..…

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΘΕΡΜΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΜΑΣ 

ΕΚΘΕΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΓΛΥΚΑΝΙΣΟΥ

ΓΛΥΚΑΝΙΣΟΣ ΣΕ ΣΑΚΟΥΛΑΚΙΑ

ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

ΧΟΡΟΣ...

 

ΓΙΟΡΤΗ ΓΛΥΚΑΝΙΣΟΥ ΣΤΟ ΛΙΣΒΟΡΙ

ΓΙΟΡΤΗ ΓΛΥΚΑΝΙΣΟΥ

Στο λισβορι

ΑΓΡΟΤΟΕΚΠΟλιτιστικοΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ

ΛΙΣΒΟΡΙΟΥ

«Ο ΘΕΟΦΙΛΟΣ»

ΛΙΣΒΟΡΙ 27-7-2012

ΓΙΟΡΤΗ  ΓΛΥΚΑΝΙΣΟΥ

              Έχουμε την τιμή να σας κάνουμε γνωστό ότι την Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012 στις 8,30 το απόγευμα και στην αυλή του Δημοτικού Σχολείου του χωριού μας, διοργανώνεται από τον Αγροτοεκπολιτιστικό Σύλλογο «Ο ΘΕΟΦΙΛΟΣ» η καθιερωμένη «γιορτή γλυκάνισου», που είναι ένα από τα κύρια προϊόντα που χρησιμοποιείται στην παρασκευή του ούζου – του Μυτιληνιού ούζου - και η οποία όπως γνωρίζεται παράγεται αποκλειστικά στο χωριό μας.

              Επειδή θέλουμε να προβάλουμε το χωριό μας και τα προϊόντα για τα οποία είναι γνωστό, αποφασίσαμε και εφέτος να διοργανώσουμε αυτή τη γιορτή και καλέσαμε όλες τις ποτοποιίες που χρησιμοποιούν τη γλυκάνισο και την προμηθεύονται από παραγωγούς του χωριού. Στη γιορτή αυτή θα υπάρξουν σχετικές ομιλίες, έκθεση φωτογραφίας, έκθεση γλυκάνισου, καθώς και έκθεση προϊόντων από τις ποτοποιίες του νησιού μας.

              Ακολουθεί μουσικοχορευτική βραδιά.

ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ

Ο ΓΑΜΟΣ ΣΤΟ ΛΙΣΒΟΡΙ

Ο ΓΑΜΟΣ ΣΤΟ ΛΙΣΒΟΡΙ

8^ο

ΓΑΜΟΣ ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ  29-9-1975

Πορεία για την Εκκλησία.

Αφού λοιπόν τελειώσουμε με τα στολίσματα, νύφης, γαμπρού, κουμπάρου  και όλες οι παρόμοιες προετοιμασίες, ο γαμπρός, η νύφη και ο κουμπάρος θα παραληφθούν από τους οργανοπαίχτες και τους ήχους γαμήλιας μουσικής για να οδηγηθούν μαζί με όλους τους συγγενείς και τον κόσμο στην Εκκλησία για την τελετή.

Και εδώ ακολουθείτε αυστηρή ιερουελεστία.

Οι στενοί συγγενείς και οι φίλοι του γαμπρού με επικεφαλής τους λαϊκούς οργανοπαίχτες, θα κατευθυνθούν πρώτα – πρώτα στο σπίτι του κουμπάρου, που τους περιμένει με φίλους του, έτοιμος πλέον, τον οποίον και θα παραλάβουν. Εκεί σ’ αυτόν και σ’ όσους ακολουθούν  θα βάλουν στο πέτο μια «τράνα» κάτι σαν τη μαρτυριά της βάφτισης.

Τώρα η συνοδεία ολόκληρη θα κατευθυνθεί στο σπίτι του γαμπρού. Ο γαμπρός θα κεράσει πάλι ιδιαίτερα τους μουσικάντες για να του ευχηθούν κι αυτοί και όλοι μαζί πάλι  μουσικάντες, κουμπάρος, γαμπρός, κόσμος θα φτάσουν στο πατρικό σπίτι της νύφης η οποία στολισμένη πλέον και πανέτοιμη τους περιμένει.

Τώρα πλέον η πομπή περιλαμβάνει και τη νύφη.

Προπορεύεται η νύφη υποβασταζόμενη απ’ την αδερφή της – αν υπάρχει- της κουμπάρας, των φιλενάδων της.

Ακολουθεί πιο πίσω ο γαμπρός μαζί με τον κουμπάρο, τους άλλους συγγενείς, και οι καλεσμένοι, όλοι  σχεδόν οι χωριανοί.

Οι λαμπάδες

Απ’ το σπίτι της νύφης θα παραληφθούν και οι λαμπάδες του γάμου, το κρασί και ένα ποτηράκι για το κρασί μέσα σε δίσκο. Οι λαμπάδες βέβαια τότε δεν ήταν σαν τις σημερινές, λαμπάδες εμπορίου χάρτινες και πασπαλισμένες με άσπρη παραφίνη και στολισμένες με πολυποίκιλα τούλια αλλά χειροποίητες από αγνό μελισσοκέρι και χωρίς στολίσματα.

Μετά την τελετή θα τις επέστρεφαν στο σπίτι όπου θα κατοικούσε το ζευγάρι αναμμένες. Στο σπίτι και προτού να μπει κανείς μέσα με την κάπνα μιας λαμπάδας θα φτιαχτούν τρεις σταυροί στο πάνω μέρος της κυρίας εισόδου και μετά αφού πλέον μπουν μέσα θα τις σβήσουν μέσα σε ένα ποτηράκι με κρασί.

Θεωρείται μεγάλη γουρσουζιά και κακός οιωνός να σβήσει λαμπάδα με οποιοδήποτε τρόπο πριν όλο αυτό το τελετουργικό.

Τα στέφανα.

Κατ’ αρχάς τα στέφανα ήταν κοινά για όλους. Τα είχε η εκκλησία και τα χρησιμοποιούσα σε κάθε γάμο. Την επόμενη του γάμου Κυριακή  το ζευγάρι θα πήγαινε στη εκκλησία, να εκκλησιαστεί, να επιστρέψει τα στέφανα και ο ιερέας θα διαβάσει στο ζευγάρι την ειδική για την περίπτωση ευχή.

Έχουμε βέβαια και περιπτώσεις με στέφανα από κλαδιά ελιάς ή και κληματόβεργες αφού τα σημερινά στέφανα του εμπορίου ούτε υπήρχαν και αν υπήρχαν αδυνατούσε ο πολύς κόσμος να τα αγοράσει.

Τα κλίτσα.

Μικρά ψωμάκια που ζυμώνονταν αποκλειστικά για την ημέρα του γάμου. Και τούτα μαζί με τις λαμπάδες και το κρασί τα μετέφεραν στην Εκκλησία μικρά παιδιά, γύρω από τη νύφη μέσα σε ένα πανέρι, για να ευλογηθούν στην εκκλησία και να κοπούν αργότερα στο γλέντι του γάμου.

Στην Εκκλησία.

Τώρα όλη αυτή η πομπή φτάνει στην Εκκλησία.

Εδώ αφού η νύφη παραδοθεί στο γαμπρό, το ζευγάρι θα κάνει μετάνοιες στους γονείς τους, στα πεθερικά και σε άλλους συγγενείς για να τους δοθεί συγχώρεση, τους παραλαμβάνει ο παπάς και τους οδηγεί στις εικόνες του τέμπλου όπου θα προσκυνήσουν. Μετά θα κατευθυνθούν στο κέντρο της εκκλησίας όπου και το τραπέζι του γάμου για την τελετή.

Στην τελετή του αρραβώνα το θεωρούσαν γουρσουζιά να πέσει κάποια βέρα κάτω απ’ το χέρι του παπά καθώς τις έβαζε στα δάχτυλα του ζευγαριού.

Στο τέλος του Αποστόλου η προσπάθεια επικεντρωνόταν στο ποιος θα πατήσει πρώτος τον άλλον για να έχει και το γενικό οικογενειακό πρόσταγμα στο σπίτι. Το σύνηθες βέβαια ήταν η νύφη να πατήσει το γαμπρό.

Στο «χορό του Ησαΐα» όλο το εκκλησίασμα έραινε με λουλούδια, ρύζι και κουφέτα τους νεόνυμφους για να «ριζώσουν».

Το κρασί τέλος που περίσσευε στο ποτηράκι μετά την τελετή, προσπαθούσαν να το πιούν κοπέλες ανύπαντρες για να παντρευτούν γρήγορα κι αυτές. Μάλιστα γίνονται και προσπάθειες ποια κοπέλα θα καταφέρει να κλέψει το ποτηράκι, ώστε να πάρει το γούρι και να παντρευτεί γρήγορα.

Αφού τελειώσει η τελετή ο πρώτος που θα ευχηθεί στο νιόπαντρο ζευγάρι «να ζήσουν και να ευτυχήσουν και καλούς απογόνους» είναι ο παπάς και μετά θα ακολουθήσουν οι γονείς, τα αδέρφια, και οι λοιποί συγγενείς.

Στον κουμπάρο εύχονται «πάντα άξιος» και αν είναι λεύτερος «γρήγορα και στα δικά σου».

Το συγγενολόι καθώς θα περνά μπροστά απ’ το ζευγάρι για να «φιλήσει στέφανα» και να ευχηθεί θα «κρεμάσει» χρυσαφικά ή χρήματα στο ζευγάρι. Τα πιο «βαριά» ακριβά χρυσαφικά τα βάζουν στη νύφη ο πεθερός, η πεθερά και τα κουνιάδια της. Αν μάλιστα είναι ευκατάστατοι θα της κρεμάσουν αρμαθιές με φλουριά και ανάλογα με τις δυνατότητές τους μπορεί και δεύτερη και τρίτη αρμαθιά που η κάθε μία αριθμούσε περίπου 20 τούρκικα χρυσά φλουριά. Της έβαζαν επίσης «πεντόλιρα», «τρακοσάρες», «κωσταντινάτα».

Στο γαμπρό συνήθως έβαζαν χρήματα μέσα στο χέρι του. Άλλοι πάλι είτε από επίδειξη είτε και χωρατεύοντας καρφίτσωναν τα χρήματα στο στήθος του γαμπρού τα οποία πότε –πότε ακουμπούσαν στα πόδια του.

Αφού τελειώσουν οι συγγενείς θα περάσουν για να ευχηθούν όλο το χωριό.

Από όλους αυτούς αν τυχόν κάποια είχε πένθος και φορούσε μαύρα σκέπαζε το κεφάλι της με ένα άσπρο ή κόκκινο μαντήλι. Έτσι θα ξορκιστεί το κακό και δεν θ’ αγγίξει το ζευγάρι η λύπη.  

Μόλις τελειώσουν και οι ευχές και οι χαιρετισμοί, ξεκινάνε για να βγουν από την εκκλησία οι νεόνυμφοι και οι κουμπάροι. Στην πόρτα τον κουμπάρο, αν είναι άνδρας, τον περιμένουν οι φίλοι του για να τον σηκώσουν ψηλά στα χέρια και δεν τον κατεβάζουν μέχρι να τους «τάξει». Το τάξιμο είναι συνήθως «ένα τραπέζι», ένα γλέντι. Την υπόσχεση αυτή είναι υποχρεωμένος πλέον να την εκτελέσει τις επόμενες ημέρες. Λέγεται πως ένα έξυπνος κουμπάρος σε κάποιο γάμο έταξε «ένα καλάθι κρασί» και αυτοί μέσα στη φασαρία δεν πολυκατάλαβαν και έτσι την έπαθαν.

Από την Εκκλησία στο σπίτι.

Μετά απ’ όλα αυτά όλοι μαζί εν πομπή με το ζευγάρι επικεφαλής, τις αναμμένες λαμπάδες και με τη συνοδεία των ιερέων θα κατευθυνθούν στο σπιτικό των νεόνυμφων. Στο δρόμο ψάλλονται διάφοροι εκκλησιαστικοί ύμνοι, όπως το Ε ΄. Εωθινό και το «την ωραιότητα της παρθενίας σου…», τα οποία βέβαια σήμερα έχουν καταργηθεί. Σ’ όλη αυτή την πορεία προς το σπίτι γυναίκες απ’ τα παράθυρα ραίνουν τους νεόνυμφους με λουλούδια, ροδόσταμο και ρύζι.

Μόλις φτάσουν στο σπίτι η νύφη προτού μπει μέσα  θα κάνει με την κάπνα απ’ τις λαμπάδες τρεις σταυρούς στο πάνω μέρος της πόρτας και τα συμπεθερικά θα δώσουν στον παπά δώρο ένα άσπρο μαντήλι. Μέσα σ’ αυτό το μαντήλι ήταν δεμένο παλαιότερα και το «μπαξίσι» του παπά. Θα συνεχίσουν με τις ευχές και  τα κεράσματα και κατόπιν όλοι πάλι θα αποχωρήσουν απ’ το σπίτι για να πάνε στο γαμήλιο γλέντι. Αν είναι καλοκαίρι το θα γίνει στην κεντρική πλατεία του χωριού, αν είναι χειμώνας θα γίνει σε ένα απ’ τα μεγαλύτερα καφενεία.

ΣΟΥΒΛΙΕΣ...: ΔΡΟΜΟΙ ΑΔΙΑΒΑΤΟΙ...ΔΡΟΜΟΙ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΙ 1-6-2012

ΣΟΥΒΛΙΕΣ...: ΔΡΟΜΟΙ ΑΔΙΑΒΑΤΟΙ...ΔΡΟΜΟΙ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΙ 1-6-2012:

 Για μια ακόμα φορά πασιφάνερη η αδιαφορία προς τον πολίτη, των παραγόντων του τόπου μας Περίλαμπρη η αναξιότητα και ο ωχαδελφισμός του...